خوب بود میتوانستم کاسه سر خودم را باز کنم واین توده نرم خاکستری پیچ پیچ کله خودم را در اورده بیندازم دور، بیندازم جلوی سگ.(صادق هدایت،زنده به گور)
دلخوشم با ضجه های تار خویش
دلخوشم با بوسه بر سیگار خویش
در پی یک اتفاق تازه ام
خسته ام از این همه تکرار خویش
قلب من مثل سگ ولگرد شد
هر که امد سنگ زد با کار خویش
با دل ولگرد خود رفتم به جنگ
خسته برگشتم از این پیکار خویش
باید افکار خودم را قی کنم
بو گرفته ذهنم از نشخوار خویش
گاه می اندیشم ایا این منم؟
پس چرا هی میکنم انکار خویش؟
این منم ایا که دائم می چرم
در میان سایه های غار خویش؟
گاه بودن چندش اور میشود
مثل چرک غده افکار خویش
گاه تابوت خودم را میکشم
گاه جانم میشود سربار خویش
گم شدم در خود مرا پیدا کنید
لا به لای خلوت اوار خویش
